امروزه با توجه به عوارض مختصر و گاهاً جدی عمل جراحی شقاق که ممکن است با بی اختیاری همراه باشد اکثر مراکز درمانی معتبر دنیا ابتدا از درمان های مراقبتی از قبیل پماد نیتروگلیسیرین ۲/۰ درصد و یا پمادهای دیلتیازم استفاده می کنند که میزان موفقیت آن حدود ۶۵-۶۰ درصد است.
مشکلات تجویز این داروها سردرد و نیاز به مدت زمان طولانی مصرف و گاهاً عدم رضایت بیماران است. داروی دیگری که امروزه از آن استفاده می شود سم بوتولونیوم است که داخل عضله داخلی مقعد تزریق می شود و تأثیر آن بین ۸۵-۷۰ درصد گزارش شده است و در تحقیقات اینجانب حدود ۷۷ درصد درد و علایم بیمار برطرف شده است و از محاسن آن سرپایی بودن و بدون عارضه بودن آن است و سریعاً قابل تزریق است و نیاز به بیهوشی و بی حسی ندارد و به صورت سرپایی قابل انجام است و از معایب آن هزینه بالای دارو در ایران است. ضمنا چون زخم بیمار را بسیار زجر میدهد ترمیم زخم نیز باید صورت گیرد که این عمل هم میتواند بدون بیهوشی صورت گیرد .
راه نهایی درمان شقاق مزمن جراحی است که در این عمل معمولاً قسمتی از عضله اسفنگتر داخلی قطع شده و گاهاً نیاز به برداشتن زوائد پوستی نیز می شود. طبق آمار و تحقیقات انجام شده پاسخ به درمان نیز ۹۵ درصد است و نتیجه آن نیز سریع تر است و بایستی با دقت کافی انجام شود تا از عوارض احتمالی آن جلوگیری شود. معمولاً جراحی اسفنگتروتومی در دست جراح ماهر عوارض آن بسیار کم است.بسیاری بر این عقیده هستند که درمان جراحی در 20 درصد موارد باعث بی اختیاری میشود که دیگر به مهارت جراح ربطی ندارد .
من شخصا براین عقیده هستم که در موارد استثائی از جراحی شقاق باید استفاده کرد و بهتراست از بوتیلیوم توکسین استفاده کرد که میتوانیم به نتیجه خود یعنی شل کردن اسفنکتر برسیم و از بی اختیاری هم دیگر خبری نیست و نتایج حاصله تقریبا با جراحی شباهت دارد با در نظر گرفتن عدم نیاز به بستری در بیمارستان و بیهوشی و هزینه کمتر بنابراین روش اینجانب روشی بسیار پسندیده است.